Een anekdote over mijn eerste Coronatest in 2021. Qua actualiteit achterhaald, maar ook weer niet. De teststraten zijn nog steeds drukbezet. En de testvrees is er bij mij nog steeds.
Ik heb last van testvrees. Telkens als ik op televisie iemand in een auto in een teststraat zie zitten terwijl een compleet ingepakt persoon met een enorme stok in zijn keel peurt, word ik al benauwd. Het is een “Zeg ’ns AAAA”-traumaatje. Ooit wilde de huisarts een keelontsteking bij mij vaststellen, maar bij elke aanraking met de spatel op mijn tong had ik een kaakklem. Ik vertoonde onwillekeurig vluchtgedrag: mijn benen stapten gewoon naar achteren en opeens bevond ik me op anderhalve meter afstand van de dokter, in de tijd dat dat nog niet hoefde. De dokter geloofde wel dat ik een zere keel had, ook zonder die A. Maar dat werkt niet bij een Coronatest.
Woensdagochtend 2 september 2021. Sinds dinsdag steeds een kuchje en deze morgen ook verhoging. Vier keer gemeten, twee keer boven de 38 graden. En juist vandaag zou ik voor het eerst naar de redactie van KIJK gaan waar ik de komende tijd ga werken. Ik wil aan de slag! Maar ja, het risico dat ik de mensen op kantoor zou besmetten wil ik niet nemen. Dus ik bel af.
Slik
En nu?
“Heb je milde klachten, blijf thuis.” Check.
“En laat je testen.” Oh ja. Hm.
Ja, ik ben de afgelopen dagen met diverse mensen in contact geweest. Wat als…
Testvrees of niet, ik bel het nummer voor een Coronatest. Een bandje: door drukte zijn er op dit moment geen lijnen beschikbaar.
Dan maar naar www.coronatest.nl. Ik moet aanklikken waar ik last van heb en dan mijn postcode invullen. In mijn postcodegebied is geen locatie te vinden, wel in de aanpalende postcode. De eerste in het rijtje is Nootdorp, 40 km. verderop, waar ik morgen terechtkan, om 10.09 uur om heel precies te zijn. Dat is sneller dan ik had verwacht. Dus ik klik en heb een afspraak.
Slik (nu nog wel…).
Unidentified Probing Object
Mijn vriend moet ook thuisblijven. En wat ik me niet realiseerde: vrienden waar we dit weekend langs zijn geweest, maken zich zorgen. “Ik wil niet langs mijn ouders voordat ik weet dat jij geen Corona hebt.” Ja, dan is een snelle uitslag wel heel fijn.
‘s Nachts droom ik van een ‘unidentified probing object’ in mijn keel, maar ik word wakker voordat ik weet hoe het afloopt. In de auto naar Nootdorp ben ik de kalmte zelve. Kom niet te vroeg, zeiden ze, maar ik kom toch 20 minuten voor mijn afspraak bij het Van der Valk hotel aan. Daar sluit ik op het parkeerterrein aan in de file, met de miezerregen als passend decor. Om me heen schuiven de andere auto’s ook op. Wie zou erin zitten? Hoe ziek zijn ze?
De Wattenstaaf
20 minuten later draai ik mijn raampje omlaag. Geloof het of niet: het is 10.09 uur. Een vriendelijke jonge vrouw vraagt of ik mijn neus wil snuiten. Mijn paspoort wordt gecheckt. En daar is-ie dan: De Wattenstaaf. Eerst de neus. “Dit kan vervelend zijn,” zegt ze. Net als ik denk dat het watje botst met mijn achterhoofd, trekt ze hem weer terug. Dat viel erg mee.
De volgende is voor de keel. “Dit kan wel even lastig worden”, kondig ik maar aan. Vriendelijk zegt ze: “We gaan het rustig proberen.” Al vaker met dit staafje gepord denk ik. Misschien valt het opnieuw mee.
Zeg ‘ns AAA trauma
1e keer. Mijn mond gaat automatisch dicht.
2e keer. Mijn hoofd gaat naar achteren. Nog geen tandenstoker is erin te krijgen. “Wacht even”, zegt ze. Hoopvol denk ik: nu komt de beproefde oplossing voor hopeloze gevallen. De vrouw komt terug met een spatel. Het “Zeg ’ns AAAA” trauma roept “Hallooooo daar zijn we weer!”
3e keer. Ik ga er nog eens goed voor zitten en bijt het ding zowat in tweeen. Verontschuldigend lach ik naar haar, wat er waarschijnlijk als een getergde grijns uitziet, maar ze is niet van haar stuk te brengen. “Steek uw tong eens heel ver naar buiten.”
Geheim wapen
4e keer. Niks ervan. Het is tijd voor de hulptroepen. Er komt een éminence grise in dezelfde beschermende kleding als zijzelf aanlopen. “Kunt u misschien even helpen?” Ah, dus dit is het geheime wapen. “Sorry”, zeg ik tegen de man, “het is gewoon een reflex.” “U kunt er niks aan doen”, zegt hij kalmerend en mikt nog eens goed. Wat er dan precies gebeurt, weet ik eigenlijk niet. De scene eindigt met mijn rechterhand stevig om de pols van de meneer die triomfantelijk naar de wattenstaafje kijkt en zegt: “Het is gelukt.” Dan kokhals ik een keer.
“Is het gelukt?” vraag ik in het luchtledige, want beide personen zijn al druk met het verwerken van mijn keelslijm. “Ja het is gelukt” zegt de man over zijn schouder. Opgelucht en dankbaar zeg ik: “Jullie doen goed werk.” Maar even gezellig napraten is er niet bij, ik moet plaatsmaken voor de volgende. Als het bij iedereen zo lang duurt, kan ik me wel voorstellen dat die wachttijden oplopen.
Kokhalsreflex
Hebben meer mensen hier last van? vraag ik me af. Dat kan best een probleem zijn bij het testen. Op internet vind ik informatie van het Radboud MC over de kokhalsreflex, die sommige tandheelkundige behandelingen in de weg zit.
Kokhalzen is een natuurlijke reflex die voorkomt dat je je verslikt doordat er een vreemd object in je keel terecht komt. Alleen al het lezen erover zorgt ervoor dat mijn kaken verkrampen, dus ik hou ermee op.
De volgende morgen open ik mijn mail. Om 22.32 uur gisteravond kwam het verlossende woord binnen: u bent negatief getest. Hoera, geen Corona!
Hopeloos
Nog één keer heb ik een Coronatest moeten doen. Helaas kon de experimentele ‘schreeuwtest’ alleen in Amsterdam. Vooruit, misschien zou het dit keer wel lukken. Weer stuurden de testers tevergeefs de wattenstaaf in de richting van mijn keel. Zij bedachten een nieuwe truc: “Doe uw ogen eens dicht, dan ziet u hem niet komen”. Met mijn ogen stijf dicht wachtte ik af. Na wat een eeuwigheid leek, deinsde ik terug en sperde mijn ogen open, de wattenstaaf nog veilig op een halve meter van mijn gezicht. Hopeloos geval. “Alleen de neus is meestal ook voldoende hoor”, zeiden ze. Ik nam het maar al te graag aan. Ben ik blij dat de zelftest alleen in je neus hoeft. De Coronatestvrees is er niet minder op geworden.
