Coronavirus. Woensdag 18 maart 2020. Het normale leven ligt grotendeels stil. Wat een verschil met een week geleden. Over voortschrijdend inzicht gesproken. Alle normale dingen kunnen ook op een andere manier. Een week vol dagelijkse dilemma’s.
Ziekenhuis of thuis? Woensdag 11 maart 2020.
Naar het ziekenhuis met mijn vriend voor een persoonlijk gesprek met de oncoloog over de uitslag van zijn echo. Alles vlekkeloos gelukkig! Maar zo’n gesprek kan ook prima telefonisch, zeggen we achteraf tegen elkaar. De uitslagen zijn ook via de website in te zien.
Nu lopen wij niet zoveel risico. Mijn moeder van 83 wel. Zij moet de volgende dag naar het ziekenhuis voor een echo ter controle. Ik maak me zorgen. Wat moet zij, smack in the middle of the risicogroep, in een ziekenhuis? Die controle is op dit moment niet noodzakelijk. Ik heb liever dat ze niet gaat. Mijn broer en vriend hadden er nog niet zo over nagedacht maar zijn het er wel mee eens. Zelf maakt ze zich geen zorgen. Toch zal ze met het ziekenhuis bellen om te vragen of het nodig is.
Werk of geen werk? Donderdag 12 maart 2020.
“Kom maar gerust hoor”, zegt het ziekenhuis tegen mijn moeder. “Als u niet verkouden bent.” Ja, dan steekt ze het personeel niet aan. Maar hoeveel risico loopt ze zelf? Daar is niet over gesproken. Mijn moeder wil gewoon gaan. Tsja, het is haar besluit en ze is ook niet bezorgd. Ik breng haar, zodat ze niet met de Regiotaxi hoeft. Wel met een dubbel gevoel.
In het ziekenhuis neemt mijn broer verder de honneurs waar.
Mijn moeder wil hem daarna mee uit eten nemen, maar dat doen ze niet. Samen doen ze flink boodschappen (“Ik zit gebeiteld!”) en koken ze lekker thuis. Super!
Nu ik de auto heb haal ik een grote zak konijnenvoer en doe ik boodschappen. 
Het WC-papier is op dus ik neem een nieuw pak mee. Het is best druk in de supermarkt. Om 15.00 uur kijk ik thuis de persconferentie van premier Rutte. Hij roept op om vooral thuis te werken en sociale contacten te mijden. Vanmiddag zouden we wel besloten hebben om mijn moeder niet naar het ziekenhuis te brengen. Die middag is meteen het WC-papier overal op.
Op 21 maart begin ik mijn tijdelijke baan als verkoopmedewerker in de souvenirwinkeltjes van Keukenhof. Tot op dit moment heb ik nog niet gehoord of Keukenhof wel open gaat. Online is ook nergens iets hierover te vinden. Ik stuur een mailtje met die vraag en krijg bericht dat morgenochtend meer duidelijk is.
Uit of thuis eten? Vrijdag 13 maart 2020
Halfjaarlijkse controle bij de tandarts. Zij zijn aan het experimenteren met het zelf steriliseren van hun mondkapjes. Twee dagen later stoppen de tandartsen met de controles.
Morgenavond hebben we een gezellig dinertje gepland met zijn zevenen in een restaurant in Leiden. Het voelt niet goed dus ik stel voor om het uit te stellen. Ik ben de enige die er zo over denkt.
Een mailtje van Keukenhof: de Welkom Keukenhofdag voor personeel morgen gaat niet door. Er wordt nog overlegd over de opening van Keukenhof. Ik hoop tegen beter weten in dat het doorgaat. Ik heb er veel zin in om weer aan het werk te gaan in een enthousiast team.
Varen of laten varen? Zaterdag 14 maart 2020
Het nieuws dat ik al verwacht: Keukenhof gaat voorlopig niet open. Mijn parttime baan wordt wel heel erg parttime. Het is zo sneu en frustrerend voor alle mensen die zo hard gewerkt hebben om het park op zijn best te laten zijn. Toen ik vorige week kassatraining had, zag ik de heuvel met tulpen bij de ingang al helemaal in de kleuren schieten. En nu zal er niemand van die pracht kunnen genieten? En wat te denken van de gevolgen voor de aanleverende bedrijven en hun personeel. Het is een grote teleurstelling en een heftig besluit.
In een andere categorie gaan er ook dingen anders dan verwacht. Mijn vriend zou eind maart vanaf Brest als opstapper meezeilen met driemaster De Eendracht naar Rotterdam. Vanwege Corona kon hij in Brest niet meer aan boord. In plaats daarvan kan hij wel een ‘halte’ eerder aanmonsteren, op de Azoren. Hij heeft al vliegtickets gevonden. Als we in het duin wandelen, krijgt hij te horen dat er plaats is op de boot. Eenmaal thuis wil hij de ticket boeken – niet meer te vinden. Bovendien is er opeens goedkeuring nodig van de Portugese gezondheidsautoriteit. Een paar uur later een mail van De Eendracht: mensen kunnen niet meer naar de Azoren toe. Zijn hele vakantie gaat niet door.
Ik ga even langs bij mijn moeder om de modem te resetten zodat ze weer internet heeft. Ik houd anderhalve meter afstand. Ze is van plan gewoon naar schilderen, naar de gym en naar de kapper te gaan. Maar de gym is al afgezegd en ik heb liever dat ze ook niet verder onder de mensen komt. “Maar schilderen kan toch wel? We zijn maar met zijn vijven!” Zij maakt zich nog steeds geen zorgen en ik wil haar ook niet ‘besmetten’ met mijn paranoia.
Na al dit nieuws heb ik wel zin in een gezellig etentje. Ik bel met onze vriend om te overleggen. Hij zegt: “Als er geen andere richtlijnen komen, kunnen we toch gewoon gaan? Ik hoor dat het erg rustig is in de restaurants. Zo helpen we de horeca ook.” Ik ben om. We gaan.
Toch blijft er iets knagen. In Leiden zit het restaurant bomvol. We bestellen tapas, waar iedereen van kan pakken. Het is heel gezellig maar mijn dubbele gevoel blijft.
Oost West? Zondag 15 maart 2020
In een persconferentie kondigt de regering aan dat de scholen en restaurants moeten sluiten. Mijn vriend zegt: je had iedere keer gelijk. Dat gevoel van ‘had ik maar’ is niet OK. Ik neem me voor de zoveelste keer voor om mijn intuïtie te volgen.
Papier hier? Maandag 16 maart 2020
Mijn vriend zit thuis te werken. We lunchen samen in de bedrijfskantine.
Ik heb telefonisch met de fysio gesproken en via een app oefeningen toegezonden gekregen.
Het Poolse echtpaar dat ik wekelijks spreek zodat ze de Nederlandse taal wat beter leren, heb ik nu niet live maar via Whatsapp gesproken. Zij hebben ook de toespraak van Rutte gezien en deels begrepen. Ik leg het ze in het Engels uit. Ze hebben dezelfde zorgen als wij, nemen dezelfde voorzorgsmaatregelen en hebben nog genoeg WC-papier. Drie keer raden welk Nederlands woord ze geleerd hebben.
Kort of lang? Dinsdag 17 maart 2020
De agenda van mijn moeder is leeg. Ze is er laconiek onder, gelukkig. Het schilderen en de kapper gaan niet door. Als dit alles na een tijdje voorbij is, lopen er overal hippies rond.
Wat geweldig, er zijn allerlei initiatieven in de maatschappij om anderen te helpen. Ik meld me aan om te helpen bij www.gewoonmensendiemensenwillenhelpen.nl. Zorg, onderwijs, supermarkten werken door en krijgen steun. In de stille nacht horen wij overal mensen applaudisseren.
Bezorgen zonder zorgen? Woensdag 18 maart 2020
Mijn moeder is blij met de krat boodschappen die ik breng. Zo heeft ze weer een voorraadje. De schappen met WC-papier, zeep, zakdoeken, bloem en eieren zijn leeg. Dilemma: doe ik handschoenen aan in de supermarkt of niet? Bij de ingang staat ontsmettingsmiddel voor de karretjes. Toch maar blote handen dan. In de auto maar weer handschoenen aan. En bij mijn moeder thuis dan? Pfff.
Vandaag afspraak gemaakt om de bestelde matrassen morgen te laten bezorgen. Dat gaat voorlopig gewoon door, zegt de expeditie. “Hier is niemand ziek.” Als we het zouden uitstellen, zit de beddenwinkel over 3 maanden met een enorme voorraad. Gezien de vorige keren dat ik twijfelde verwacht ik nu dat morgen ook het afleveren van bestellingen gestopt gaat worden. Dan maar nog 3 maanden langer op die 16 jaar oude matras…
Vanavond springt mijn vriend met zijn rug naar de TV op en neer. Hij doet mee met een online bootcamp van Mozion. Mijn uitdaging is om eromheen naar de TV te kijken. Het wordt vooral foto’s en filmpjes maken.
Alles kan anders
Alles kan anders. Verschillende vrienden zeggen dat ze voor het eerst thuis werken en dat het goed bevalt. Files zijn er niet. Vliegtuigen horen we niet meer. Luchtvervuiling verdwijnt langzaam. Buiten zie je veel meer mensen sporten en wandelen dan anders. Grapjes tieren welig op social media. Solidariteit groeit. Creativiteit bloeit. De natuur trekt zich er niets van aan; knoppen zwellen en vogels kwelen.
Alles kan anders. Als je je eraan overgeeft, is het nog leuk ook. Zolang je niet ziek wordt. Ik blijf een optimist, in het besef dat dit de stilte voor de storm zal zijn. Hou vol allemaal! De wereld en onze samenleving zullen er anders uitzien als we uit deze tijd komen. Ik denk beter.
