Het pad naar publicatie

Wat geeft dit een goed gevoel, om het verhaal van mijn oud-collega John de Vos te mogen optekenen en nu te kunnen publiceren in Bionieuws.

Link naar de pdf van het artikel in Bionieuws

Het is een verhaal over De Vos, de pater en de Hobbit. Zoeken naar schakels in de evolutie van de mens. Eén van zijn verhalen uit een leven lang graven naar fossielen. Mooi om te horen en nog mooier dat nu te delen.

Een wetenschapper die zijn leven lang zijn gevoel volgt. Het zou mij zoveel tijd schelen en zoveel lol opleveren als ik dat wat meer zou doen, denk ik wel eens. Maar een kronkelig pad kan ook verrassingen opleveren.

“Niemand kan je beoordelen.

Het belangrijkste is wat je voelt van binnen.“

John de Vos

We staan in de deuropening, op het punt om te vertrekken, als John de Vos dit tegen me zegt. Het is een zeldzaam persoonlijk advies, na een geanimeerd gesprek over zijn loopbaan, graven naar fossielen, onderzoek doen naar eilandevolutie, werken bij Naturalis. John is gepensioneerd paleontoloog en oud-collega. Zijn woorden raken een snaar, niet alleen omdat ik dit eigenlijk allang weet, maar ook omdat hij, als wetenschapper, het blijkbaar ook zo voelt. Alleen leeft hij er zijn leven lang al naar, terwijl ik nog vaak worstel met mezelf en me afvraag wat anderen vinden. Hou er eens mee op, wil hij maar zeggen. Makkelijk gezegd als de mitsen en maren steeds rondwaren in je hoofd. Hoe doe je dat? 

Gewoon, doen

John heeft altijd gedaan wat hij leuk vond, ook al waren mensen het er niet mee eens. Gewoon doen. Het heeft hem een rijk leven vol reizen, ontmoetingen en ontdekkingen opgeleverd. Zijn herinneringen deelt hij graag in gloedvolle verhalen vol humor. Als hij na zijn pensionering ziek wordt, zit hij noodgedwongen vaker thuis, waar onze gesprekken gewoon doorgaan. Als hij niet kan graven, dan praat hij wel. Zijn ziekte is een vervelende hindernis, “het gaat z’n gangetje”, en dan ter zake. 

Het enthousiasme van zo’n gepassioneerd mens is aanstekelijk en ik laat er mijn lol in schrijven graag op los. Uit alle verhalen destilleer ik er een paar totdat ik een deel van het interview heb uitgewerkt tot een artikel. Het verdient gedeeld te worden.

Donkere wolken

Ja, ok, en nu? Donkere wolken belemmeren mijn zicht op de volgende stap. Na het nodige dubben en een zetje van mijn vriend, schiet ik een gat in die donkere wolken en bel een journalist op die ik nog ken uit mijn tijd bij Naturalis. Hij had aangeboden een keer naar mijn tekst te kijken, en hij geeft nuttig advies plus een opmerking over de focus van het verhaal. 

Er schijnt meer licht in mijn hoofd en op de tekst. Het is lastig kiezen uit al die mooie verhalen van John over mensen, reizen, anekdotes, maar toch moet ik schrappen. Ik merk dat het werkt, het stuk krijgt een kop en een staart. 

Bijvangst

Het leuke is, dat er in de tekst een nieuwtje staat. John heeft het over een aanstaande wetenschappelijke publicatie: de vondst van botten van een minimensje in de Filipijnen. Daar kijkt de journalist van op, en nu kan hij er als eerste in de krant over schrijven. Extra mooi is dat hij John citeert, zodat zijn kennis van de menselijke evolutie opnieuw onder de aandacht komt, ook in andere kranten. Virtueel graaft John nog, vanuit zijn flat in Hilversum.

Nu is mijn interview met John ook nog eens actueel, dus de tijd is rijp om te proberen het ergens te publiceren. Als ik contact opneem met een andere journalist uit mijn netwerk, ziet hij het interview wel zitten voor de eerstvolgende editie van Bionieuws. Wat cool!

Dus mijn interview met John de Vos over zijn aandeel in het onderzoek naar de menselijke evolutie is nu verschenen in Bionieuws, het vakblad voor biologen en biologiedocenten. Mijn eigen foto van John, gemaakt tijdens de Dodo-expeditie op Mauritius, staat erbij. John vertelt over zijn pad naar publicatie, ik had ook zo’n paadje.

Borrelen

Al sinds mijn jeugd zit de journalist in mij te borrelen (dat doen ze ook graag). In mijn werk als communicatieadviseur heb ik gemerkt dat ik het goed met ze kan vinden. We delen nieuwsgierigheid en schrijflust. Maar om mezelf nou zo te noemen… Verwachtingen he, ik schreef er al eerder over.

Toch word ik hier het meest blij van. Luisteren naar mensen die onderzoek doen, mensen met een levenslange passie, en hun verhalen opschrijven en delen met de wereld.

Hopelijk inspireert het meer mensen om vooral je gevoel te volgen, want “het belangrijkste is wat je voelt van binnen.” En het zou veel tijd kunnen schelen.